کارشناسی ارشد حقوق، گرایش جزا و جرمشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گلبهار، خراسان رضوی، ایران
چکیده: (254 مشاهده)
فضاهای شهری به صورت محیط زندگی و فعالیت شهروندان بایست باتوجه به اشتراکات و تفاوتهای بین اشخاص و گروههای سنی، اجتماعی، جنسی، محیطی دارای امنیت سالم، پایدار و جذاب برای تمام اشخاص ایجاد کنند و باتوجه به احتیاجات کل اقشار اجتماعی جواب متناسب بدهند یا دستکم جوابگوی حداقل احتیاجات اشخاص باشند. بنابراین، یکی از مهمترین بحثهای شهرهای زیستپذیر که اخیرا، مدنظر برنامهریزان و مدیران شهری قرار گرفته، مقوله امنیت شهر و احساس امنیت شهروندان به دلیل گوناگونی مانند تراکم جمعیت و عدم ارتباط چهره به چهره است. امنیت در محیطهای شهری یکی از ملزومات کیفیت زیست شهروندان محسوب میگردد. به دلیل اهمیت خاص این مسئله، پژوهش جاری با هدف بررسی نقش بافتهای فرسوده و متروکه در ارتکاب جرایم، در قالب مطالعات کتابخانهای و با استفاده از شیوه تحلیلی-توصیفی، این رسالت را به انجام رسانده و ژرف کاوی مناسبی را در این زمینه انجام داده است. نتایج بیان کننده آن است اکه اساساً بافت فرسوده به بخشی از توسعه شهری گفته میشود که نداشتن برنامه ریزی، کنترل و رعایت ضوابط و مقررات شهرسازی توسط گروهایی از مردم که عمدتاً فقرا و گروهها با درامد پایین شهری و مهاجران روستایی هستند، ایجاد میشود. در محلات بافت فرسوده نرخ جرایم و بزهکاری به علت تراکم بالای جمعیت، فقر فزاینده، شکستگی ساختارها و ایجاد گسستها اجتماعی، تضعیف پیوندهای اجتماعی و همچنین رهایی افراد از فشار افکار عمومی و کنترل رسمی، بالا بررسی میشود. در واقع میتوان گفت که نسبتی میان بافت فرسوده شهری و متروکه، با جرم و آسیبهای اجتماعی وجود داشته و این مناطق مانند جزیرههای آسیب زای شهری، از منابع اصلی جرم و بزهکاری محسوب میشوند. بررسیها بیان کننده که بافتهای فرسوده و متروکه شهری، به دلیل شرایط محیطی و وجود عناصر نامساعد و همچنین به دلیل بافت ناهمگون اجتماعی و فرهنگی از مناطق شهری پر از جرم میباشند. چنانچه سیاستهای صحیح جهت پیشگیری از وقوع جرم مورد استفاده قرار نگیرد به امنیت جامعه که محور جوامع بشری است آسیب وارد میکند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1402/4/12 | پذیرش: 1401/12/10 | انتشار: 1401/12/10