حسن سهل‌آبادی،
دوره ۷، شماره ۴۷ - ( ۱۲-۱۴۰۱ )
چکیده
مجلس شورای اسلامی یکی از سه قوای جمهوری اسلامی است که تاکنون ۹ دوره آن پایان یافته است. از نخستین دوره مجلس شورای اسلامی تاکنون هر دوره با تحولاتی خاص و عناصرمختلف در فضای اطراف خود مواجه بوده است. از نیروهای اجتماعی و سیاسی و منازعات سیاسی که با ائتلافات و انشعابات جدید همراه بوده است تا محورهایی که منازعات حول آنها شکل گرفتند. از این منظر می‌توان هر دوره مجلس را در فضایی ترسیم کرد که در آن شکل گرفته و کار کرده است. رجوع به کارنامه عملکردی ادوار مجلس نشان می دهد از نخستین دوره مجلس شورای اسلامی که در فضای مهیج و پرشور پس از انقلاب اسلامی ایجاد شد و آغاز به کارکرد تا کنون، عملکرد مجالس به لحاظ قانونگذاری و نظارتی به لحاظ کمی متفاوت بوده و تعداد مصوبات، یا پرسش، تذکر و استیضاح نیز در هر دوره تفاوت داشته است. اما این آمار کمی نمیتواند گویای تصویری کامل از عملکرد مجلس باشد. از سویی نیز مجالس قانونگذاری به دلیل ماهیت انتخابی باید آیینه احساسات و افکار شهروندان باشند (اولسون، ١٣٨٢ ١٥)در تعامل با شهروندان و فضای پیرامون خود باشند. این در حالی است که پس از ۳۹سال از عمر مجلس قانونگذاری در ایران عملکرد، جایگاه و اعتبار این نهاد مورد انتقاداتی قرار گرفته است. آنچه به نظر می‌رسد به نسبت میان مجلس مردم، مجلس و جامعه و در کل مجلس و فضای بیرونی آن وابسته باشد. مجالس نه در خلأ بلکه در فضایی آکنده از روابط میان جایگاه های متنوع، افراد، گروه‌ها و نهادها عمل می‌کنند که در آن هر جایگاهی برای حفظ موقعیت خود تلاش می کند. در چنین چارچوبی رابطه میان فضای اجتماعی و عملکرد مجالس می‌تواند نسبت‌های مختلفی را از منظرهای ساختاری، کارگزاری یا ساختار-کارگزار تجربه نماید از تعیین‌کنندگی یک جانبه تا تعامل. در این میان «پیر بوردیو» درباره دو مفهوم فضای اجتماعی و عملکرد با تبیین نظریه‌ای تلفیقی به رابطه‌ای دیالکتیکی میان آنها اشاره می کند.
حسن سهل‌آبادی،
دوره ۸، شماره ۴۸ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
انسان‌ها منابع جدید مولد ثروت هستند مشروط بر این که سرمایه انسانی به حساب آیند. مفهوم سرمایه انسانی ناظر بدین واقعیت است که انسان‌ها در خود سرمایه‌گذاری می‌کنند. سرمایه انسانی بیان می‌دارد که خصوصیات کیفی انسان نوعی سرمایه است، زیرا این خصوصیات می‌تواند به صورت منبع درآمدهای بیشتر و یا اقناع و ارضای فراوانتر در آینده درآید. چنین سرمایه‌ای «انسانی» است چرا که جزیی از انسان را تشکیل می‌دهد اساس نظریه سرمایه انسانی این است که علت تفاوت‌های درآمدی افراد به خاطر اختلاف در میزان بازدهی آنهاست. امروزه نظریه سرمایه انسانی از مهمترین نظریه‌های توزیع درآمد است.
لذا برای یک مدیر در حیطه شاخص‌های سرمایه انسانی در مدیریت منابع انسانی هیچ ادراکی مهمتر از فهم کسب و کار نیست. این بصیرت تنها به درک عوامل مؤثر و روابط بین آنها محدود نمی‌شود، بلکه کشف شهودی زوایای ناشناخته این فضا و خلق ایده‌هایی برای بهره‌برداری از آنها، تجلی ارزش آفرینی از این بصیرت است. تفکر مدیریت منابع انسانی و رفتار با کار کنان رویکردی است که زمینه شکل‌گیری و توسعه این بصیرت را فراهم می‌سازد. تفکر حرفه‌ای مدیران را به سوی یادگیری سریع از محیط کسب و کار و بکارگیری خلاقیت برای خلق ارزش‌های جدید فرامی‌خواند. این شیوه تفکر، چشم‌اندازهایی متمایز از رقبا را به همراه دارد. چشم‌اندازهایی که می‌تواند استراتژی‌های نوآورانه و مزیت بخشی را سبب شود.
